We zijn er klaar voor!

Madangang gabi po iedereen!

(Ik) ga er maar even goed voor zitten, want de afgelopen 1,5 week is er genoeg gebeurd!

We waren allebei snel klaar met Manila, de hoofdstad. Na een dag het oude stadsdeel bezocht te hebben en bij een leuk marktje met eten en een liveband die Meat Loaf aan het spelen gegeten te hebben, wisten we niet hoe we nog twee dagen in deze stad moesten doorbrengen. Donderdag hebben we daarom de bus genomen naar het stadje Tagaytay. De busreis van 2 uur werd 3 uur en we werden voor ons gevoel in de middle of nowhere afgezet in een stad waar blijkbaar geen taxi's zijn. Met handen en voeten hebben we een tricyclemannetje laten weten waar we heen willen en zijn we, met Mariska bij hem achterop en ik volgepropt in het lage zijspannetje met twee backpacks en koffers naar een hostel gegaan. Helaas is het die hele middag en avond blijven regenen, dus hebben we niet heel veel van het stadje kunnen zien helaas en zijn we bij het hostel gebleven met een Canadese jongen en Australische man.
De volgende dag was het mooier weer en zijn we naar de enige toeristische trekpleister geweest die het stadje te bieden heeft: Een meer waar een vulkaan in staat die een meer heeft in z'n krater (snappen jullie het nog?) We gingen met een bootje heen, met een paard de vulkaan op en weer met een bootje terug. Bovenop de vulkaan was er wel een mooi uitzicht en je kon een golfbal de krater in golven. Was wel even leuk om te zien. Helaas ging het na een tijdje weer regenen. Eenmaal teruggekomen bij het hostel waren we (en vooral ik helaas) extreem verbrand. Aangezien we niet al te gelukkig waren met de drukkende aanwezigheid van de Australische man (62 jaar) die ons niet alleen wilde laten, zijn we in de middag weer teruggegaan naar Manila. Zaterdag hebben we toen de reis gemaakt naar Olongapo die in plaats van 3 uur, 5 uur duurde.
Eenmaal aangekomen bij het PREDA Guest House werden we overspoeld door nieuwsgierige mede vrijwilligers en stagiaires, met wie we op zondag een dagje aan een zwembad hebben gelegen! Was een aangename verandering van de drukke stad. 's Middags hebben we een beetje de stad leren kennen.

En toen begon maandag 6 februari ons onderzoek. Wegens privacy, ethiek en die dingen mag ik niets vertellen over de inhoud e.d. dus zal daar niet heel veel over uitwijken. In ieder geval hebben we maandag het meisjes tehuis bezocht, dinsdag de jongens en woensdag zijn we een dagje mee geweest de bergen in op bezoek bij een 'community'. Het was een lange, slopende dag. Om 8.30 zijn we vertrokken voor een twee uur durende busreis op niet de meest goede wegen (noem ze maar gerust slecht). Toen 15 minuten per boot een meer over en daarna ongeveer 30 minuten wandelen. Waar we terecht kwamen was echt de meest bijzondere ervaring, allemaal kleine hutjes, waterbuffels aan het werk en de meest schattige oude mannen zonder tanden. We hebben daar even een schooltje bezocht en een les meegemaakt en toen begon de lange reis weer terug! Donderdag weer jongenshuis en vrijdag was er een drugsles en een bijeenkomst met het personeel, waarna we 's avonds met z'n allen uiteten zijn geweest! Vandaag een half dagje bijgekomen aan het strand hier in de buurt en 's middags een flashmob bezocht van de jongens en meisjes die ze in het grote winkelcentrum gingen houden. Ze waren allemaal zo zenuwachtig en de jongens waren in zichzelf aan het oefenen, was heel mooi om te zien!

Zoals jullie zien zijn de dagen erg druk en vol. 's Ochtends zijn we vaak bezig met dingen regelen, boodschappen halen e.d., 's middags zijn we onderweg en 's avonds werken we onze notities uit. Gebeurt nu al regelmatig dat we tot na negenen 's avonds bezig zijn. Hopelijk wordt het na een tijdje minder slopend.

We wonen hier in PREDA Main zoals dat genoemd wordt, de locatie waar de kantoren zijn, de administratie is en Vader Shay Cullen woont. Het ligt 10 minuten van de stad, maar we mogen er niet naartoe wandelen, dus alles moet per jeepney, een bus waarin iedereen echt volgepropt zit. Bijzondere ervaring, zeker de eerste keer. Het meisjeshuis is 45 minuten reizen, het jongenshuis bijna een uur. Als we daarheen willen zijn we dus best een tijdje onderweg, helaas. Het jammere aan deze locatie is is dat we een soort van opgesloten zitten. We mogen eigenlijk 's avonds niet weg omdat Vader Shay dat gevaarlijk vind, dus zitten we hier vast. Daarnaast hebben wij (en nog iemand anders) het probleem dat er te weinig sleutels zijn, dus we hebben maar één sleutel van de voordeur, terwijl er twee sloten op zitten. Altijd maar hopen dat er iemand thuis is die de deur voor je open kan doen. Ook zijn ze hier heel gestructureerd met eten, waardoor wij niet veel vrijheid krijgen.
De medebuitenlanders hier zijn wel echt heel erg aardig! Er zijn vijf Duitsers en een Engels meisje dat half Filipijns is, zij spreekt ook goed Tagalog (superhandig met vertalen!) Eén meisje is een dag voor ons aangekomen, dus met haar trekken we veel op. En er zit hier een antropologen stel! Zij blijven hier twee maanden om onderzoek te doen bij verschillende gemeenschappen waar PREDA mee samenwerkt die mango's produceren. Ze hebben al meerdere keren voorgesteld om ons te kunnen helpen. We hebben gisteren ook een tijdje met ze gepraat en ze komen echt met hele goede tips!
Hoewel de medevrijwilligers echt fijn zijn (morgen gaan we met z'n allen een dagje uit), voelen we ons niet thuis in dit huis. Volgend weekend gaan we dan ook verhuizen naar een appartementje in de stad met twee aparte slaapkamers. We hebben dan een bank, een tv, een keukentje en allebei een eigen plek om ons terug te trekken. En dat voor hetzelfde bedrag dat we hier betalen in een kamer die we moeten delen en waar iedereen na het avondeten om half 8 in hun kamer verdwijnt en alle lichten uitzien. Het geeft ons ook meer de mogelijkheid om de stad in te kunnen, aangezien dat nu niet mogelijk is. Maandag gaan we het laten weten aan de organisatie, dus ben benieuwd naar hun reactie!

De stad Olongapo is een chaos. We hadden een klein provinciestadje verwacht, maar dat valt echt tegen. Het plan was iedereen in de stad te leren kennen, maar dat gaat echt niet lukken! Het is enorm, superdruk met auto's en de lucht is ook niet 100% schoon helaas. Het is niet de leukste stad om in te wonen, maar dit moet maar iets worden wat we even moeten gaan volhouden! Niet alles aan veldwerk kan leuk zijn he?

Waar we wel aan moeten wennen is dat hier allemaal van die vieze, oude, behaarde, bolle buikige, getatoeieerde, grijze westerse mannen lopen die allemaal alleen zijn en voornamelijk in cafe's bier aan het drinken zijn, in een zwembad hangen en niets doen. 's Avonds zie je ze dan door de baretto lopen, de sex-wijk. Deze is gelukkig verboden in de stad, maar wij rijden er doorheen als we naar het jongenshuis gaan en komen vaak in het donker terug (het is hier om 6 uur 's avonds al donker). Dan begint het 'feest' voor die mannen al! We hebben er vandaag eentje gesproken uit Noorwegen en in Manila spraken we een Canadees die net een week ervoor getrouwd was met een Filippijnse. Het is echt even heel erg wennen en ik weet niet of dat ooit zal gaan lukken!

Het onderzoek zelf gaat wel lekker. We komen redelijk goed aan onze data, alleen blijft het redelijk oppervlakkig nog helaas. We moeten even leren brutaal te zijn en door te vragen, maar hopelijk gaat dat beter als we eenmaal in de stad zelf wonen. We gaan het allemaal wel zien :)

Goed, ik denk dat dit het wel zo'n beetje is. In ieder geval hebben jullie nu een 'korte' update over hoe het Mariska en mij vergaat in dit verre, warme land!

Paalam!